Inaamin ko. Takot akong mamatay.
Ilang beses na kasi akong nanaginip na nagigising ako sa loob ng kabaong, at naririnig ko na ibinababa na nila ako sa hukay.
Alam ko, walang katuturan ang katakutan ang ganitong panaginip dahil sa panahon ngayon, ini-imbalsamo na ang mga namatay bago pa sila ilibing sa hukay.
Eh papaano kung magising ako sa kalagitnaan ng pagta-tanggal ng imbalsamador sa mga lamang loob ko?
Kamatayan marahil ang tunay na bentahe ng mga relihiyon, hindi ba? Takot na takot kasi ang tao sa kamatayan.
SA TOTOO LANG! O_o
Kinatatakutan natin ang kamatayan kasi wala pa talagang bumabalik mula sa hukay na hindi mukhang nakakatakot, para sabihin sa atin na maganda nga duon sa kabila, at may paraiso nga tayong dadatnan.
Taon-taon eh ipinagdiriwang natin ang araw ng mga patay. At para hindi natin lubos na katakutan ang mga namayapa na nating mga mahal sa buhay, ginagawa natin itong isang masayang pagdiriwang.
Sa Estados Unidos nga, namimigay pa sila ng mga matatamis para hikayatin ang mga bata na huwag katakutan ang mga engkanto at lamang lupa, na siyang pinag mulan ng mga disenyo ng mga maskara na suot nila.
Pero kapag sumagi na sa kwentuhan ang mga multo, nagkakatakutan na.
Nangangain daw kasi ng bata ang multo.
Alam nating hindi tutuo 'yun. Takot lang talaga tayo sa kamatayan, kasi wala tayong kasiguruhan kung ano nga ang naroron at naghihintay para sa atin sa kabilang buhay.
Kung... meron nga'ng kabilang buhay.
Kung wala, sayang naman. Eh di sana ginawa na natin lahat ng mga makakapag-pasaya sa atin dito sa buhay na ito. 'Yung tunay na masarap pa naman eh iyung ipinagbabawal.
Eh kung meron nga, eh di sana nakinig na lang tayo sa mga nagtuturo sa atin ng kabutihan at pananampalataya.
Siguro, duon nga takot ang karamihan.
Basta ako, ayoko lang malibing ng buhay. bad trip kaya ang mawalan ng hininga habang nasa masikip at madilim na kabaong ka.
READ THIS BLOG IN ENGLISH
No comments:
Post a Comment