Ang payo nuon ng aking nakatatandang kaibigan, kung nais ko raw ng isang matiwasay, masagana at makabuluhang pamumuhay, dapat daw ay matutunan ko munang manahan sa isang mundo na walang hangganan o bakuran.
Isang mundo na hindi pa dinudungisan ng pagmamataas ng tao dulot ng mga maling pamahiin, huwad na relihyon, mapaghangad na ediolohiya, o pilosopiya.
Isa siyang agnostic.
Naniniwala naman ako na isa akong well adjusted na Kristiyano, at walang dahilan para kwestiyunin ko ang aking pinaniniwalaan ng mga panahon na iyon. Magkagayun pa man, tunay niya akong napahanga sa iginuhit niyang utopia sa aking murang isipan. Kahawig na kahawig nga nito ang pagsasalarawan ng aking Sunday School Teacher sa langit naming inaasam-asam.
Isang mundo na kung saan ay napawi na ang hapdi ng kamatayan. Kung saan ay napalitan na ng mga matatamis na ngiti ang bawat luhang dala ng himagsikan, sakit, at... marami pa.
"Ang impiyerno ay isang katutuhanan na nililikha mismo natin," ang dagdag pa niya.
Makalipas ang ilang linggo, siya mismo ang naghatid sa akin sa impiyerno.
Nuon ko natutunan na mahirap palang mamuhay sa isang mundo na walang bakuran. Maari kang mapahamak kapag hindi ka gumawa ng paraan para proteksiyunan ang iyong sarili.
READ THIS BLOG IN ENGLISH
No comments:
Post a Comment